ETA HORMETAN GORA…

Borroka hasi da. Tamaina oneko bi tipo, haragitan sartuak, jende zoriontsuaren irudia eta lagun askoren aurpegia, inoiz bilatu ez zuten baina papanatismo inozo batek jo zuen lurralde-gerra bat eztabaidatzen hasi ziren.

Norgehiagoka guztietan gertatzen den bezala, jendea zatitu egiten da, alde bataren edo bestearen alde egiten du, behin betiko argudioak ematen ditu bere gogokoenari arrazoi ukaezina emateko, eta ez dira beren astoaz zurkaizten, nahiz eta zanpatu egiten dituzten.

Eguberrietako Gerra Handiaren aurrean gaude, gerra bera, urte guztietakoa garai hartan, gerra guztien ama: (tatxannnnnn) Aita Noel eta Olentzero.

Ezkerreko txokoan, ehun eta moko kilo, blusa beltza, txapel ondo sareztatua, bizar goratua, arrantzale galtzak, pealak eta abarkak, Gure Olentzero!

Eskuineko txokoan, 200 librako pisuarekin, jantzi gorri guateatua, kanaberazko bota beltzak, lo-txanoa pompoiarekin eta bizar zuria begizuloetan orraztuta. Aita Noël!

Eta borroka hasten da.

Baina pixka bat pentsatzen badugu. Kointzidentziei begiratzen badiegu, borrokalarien jatorriaz eta ibilbideaz ohartzen bagara, erraz amaituko dugu liskarra. Bakea. Aita Noel eta Olentzero pertsona bera dira!

Biak gizonak dira, biak egurgileak, mendian bizi eta lan egiten dutenak.

Biek antzeko adina dute, gastronomia-zaletasun handia adierazten duen tamaina berekoa, itxura onberakoa, baxu-ahotsa eta barre sakona. Eguberri gauean, haurrak dauden etxeak bisitatzen dituzte, tximiniatik sartu eta oinetakoetan edo galtzerdietan opariak uzteko.

Pertsonaia Mendebaldeko Pirinioetan jaiotzen da. Hegoaldean Olentzero izena jaso zuen. Izen hori etxe bakoitzean pizten zen Gabonetako enborrari ematen zitzaion, eta, hedaduraz, menditik moztu eta garraiatzen zuen egurgileari. Iparraldean, frantsesez, Aita Noël izena jarri zioten.

Iparraldeko Pirinioetako egurgileek Quebecera emigratzen dutenean, eurekin eramaten dituzte
Eguberrietako ohiturak ere bai, eta horrela iristen da Aita Noël mundu berrira, Kanadako laku handien eskualdera, Estatu Batuekiko mugara.

Chicagoko liztor merkatariak berehala ohartzen dira pertsonaiak duen interes komertzialaz, eta Gabonetako ikur gisa hartzen dute. Hasieran jantzia berde kolorekoa zen, quebequois egurgilearen ohiko arropa. Ipar Amerikako ikusleen artean arrakasta izatean, Coca Colaren fabrikatzaileak dolar mordo bat ordaintzen du bere markaren kolore gorria har dezan Aita Noelen arropan. Horrela egin zen eta horrela unibertsalizatu da figura.

Gero, beste gabonetako sinbolo baten bidegabeko jabetzea etorriko da, San Nikolas, Italiako hegoaldeko Bari hiriko gotzaina, Herbehereetan gabonetako opariak banatzeko ofizio ederraren arduraduna. Aita Noël frantziar izenez gabetzen dute eta Saint Nicklaus holandarrarekin bataiatzen dute. Yankeeek asimilatzeko izen zaila izan behar zuen, eta, beraz, berehala makillatzen da eta Santa Claus bihurtzen da, lagunartean Santa bezala laburtua, beharbada, tradizionalki Viehito Pascuero bezala ezagutzen zuen populazio hispanohiztuna bezero potentzial bezala sartzen saiatuz.

Eta hemen, etxean, zergatik borrokatzen gara? Olentzeroren irudia badaukagu, zertarako nahi dugu gorriz jantzitako haren kopia?

Beti da hobea arrotza norberarena baino? Irudi eder eta ilusionagarri baten sortzaileak izan garenean, utziko al diegu beren banku eta aseguru-konpainiak baino debaluatuagoak diren mercachifle batzuei berriro saltzen?